dinsdag 22 januari 2013

Onbegrip


Als het een beetje tegen zit, kan ik vier keer per dag naar school lopen om de kinderen weg te brengen of op te halen. Dat wegbrengen is overigens zo gebeurd. De oudste loopt zelf naar het grote schoolplein, en de jongste zet ik af op het kleuterschoolplein.  Ik blijf wachten totdat ze naar binnen mag en dan ga ik weer naar huis. Ik blijf niet plakken op het schoolplein zoals andere moeders doen. Ik heb daar zo mijn redenen voor.

De kinderen ophalen dat is het ergst. Ze zijn om drie uur uit, maar komen vaak pas om kwart over drie uit de klas. Dat betekent dat je dus minimaal een kwartier staat te wachten. Het gaat mij niet zozeer om dat wachten (hoewel dat in deze tijd van het jaar behoorlijk koud kan zijn) maar dat ik verplicht ben om tussen al die andere moeders te staan. Ik praat niet veel maar ik luister wel. De meest sappige roddels hoor je dan. Ik heb geen zin om daar aan mee te doen maar ben ongewild toch een deel van die roddels geworden. Dat hoor ik dan als mijn man de kinderen opgehaald heeft… 

“Gaat het nog wel goed met haar?” Ja, met mij gaat het uitstekend! “Heeft ze weer een terugval?” Nope, en als dat zo was dan gelden jullie niet als deskundigen op het gebied van psychiatrie! “Krijgen jullie een derde er bij?” Dat vragen jullie al twee jaar. Als dat zo was dan had ik een olifantendracht… Ik ben door de medicatie twintig kilo aangekomen.

Mijn man zegt meestal maar dat het goed met me gaat. Maar vanaf hier voel ik die sceptische blikken van:  Eens een psychiatrisch patiënt altijd een  psychiatrisch patiënt… Dat is ook de reden dat ik niet graag minimaal een kwartier tussen al die betweterige moeders sta. Ik voel hun blikken gewoon op mij rusten. Meestal houd ik daarom maar gewoon mijn mond dicht. Ik denk dat dat het beste is. Er is trouwens ook niemand die aan mij vraagt hoe het met me gaat.

Vorig jaar was er een jongetje bij de oudste in de klas dat niet meer bij ons mocht spelen. Onder het mom van dat het dan wat rustiger zou zijn voor mij, maar eigenlijk omdat ze bang was dat ik misschien wel gevaarlijk zou kunnen worden. Eén van de misvattingen over de psychiatrie. Psychiatrische patiënten worden altijd gevaarlijk en onberekenbaar geacht, terwijl dat vaak helemaal niet het geval is. In mijn geval zeker niet. Ik deed nog geen vlieg kwaad. Binnenkort is de oudste jarig en hij heeft het desbetreffende jongetje uitgenodigd voor zijn kinderfeestje. Ik ben benieuwd of hij mag komen…

Ik denk niet dat mijn verhaal op zichzelf staat. Er is nog een hoop onbegrip en onwetendheid over de psychiatrie. Ik hoop met mijn blog een steentje bij te dragen aan het begrip en meer kennis over psychiatrie in de samenleving. Misschien bereik ik alleen het topje van de ijsberg, maar dat is altijd nog beter dan niets.

6 opmerkingen:

  1. Allerbeste 'Aspergermama',

    Wat schrijf je goed en wat moedig om de publiciteit te zoeken, maar eigenlijk is er geen andere weg...(ex) psychiatrische patiënten doen dit al vanaf de jaren ''60 in de vorige eeuw. Lees hierover vooral mijn boek: De Strijdbare patiënt, in 2008 verschenen bij Het Dolhuys, museum van de psychiatrie in Haarlem. Voor een kijkje in het boek zie: http://www.schrijfwerklauriergracht.nl/home/6

    Op dit moment is het gevecht tegen stigma de belangrijkste toppic in de cliëntenbeweging. Gelukkig hebben we nu het internet mee! Ik wens je veel sterkte met al die domme roddelkonten die hun eigen zwarte kantenuitprojecteren op anderen en niet weten hoeveel kwaad ze daarmee aanrichten.

    hartelijke groet,

    Petra Hunsche
    (journalist en heel lang geleden ook ''gek'' geweest)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Petra,

    Bedankt voor je reactie. Ik zal zeker eens kijken naar jouw boek. Die roddelkonten negeer ik maar gewoon, denk dat het beste is. Tegelijkertijd probeer ik door middel van blog een beetje van het stigma weg te nemen.

    Knap dat je als "gek" bent geweest (neem aan een psychiatrische achtergrond), toch journalist bent geworden. Zulke mensen neem ik graag als voorbeeld!

    Groet,

    Eliane (Aspergermama)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    2. Ha Eliane,

      De psychiaters hadden pech met mij; ik was al journalist voordat ik een keertje struikelde...daarna had de psychiatrie een luis in haar pels...maar stigma en vijandigheid - vooral door sommige van mijn ''geliefde'' vakgenoten (vooral de gevestigden), is mij niet vreemd, dat zul je begrijpen!

      hartelijks, ph

      PS: Domheid op de ene plek negeren en op de andere bestrijden lijkt mij een goede tactiek...!

      Verwijderen
  3. Eliane,
    Goed verwoord. Je gedachten. Ik weet dat het gevoel dat je daar hebt, ondraaglijk is af en toe, zeker als je hoort dat ze het ook over jou hebben terwijl je ze niets vertelt. Mijn ervaring is om je niet vijandig op te stellen maar een wat meer open houding aan te nemen. Geen negatieve uitstraling. Probeer gewoon aardig te zijn. Die roddeltantes hebben een groter probleem met hun persoonlijkheid dan jij. Ze zijn ook dommer. Blijf gewoon aardig en maak als de gelegenheid zich voordoet gebruik die dan om je positieve kant te laten zien. Ze zullen snel inzien, dat je een aardige meid bent. Als je er eentje apart tegen komt, zeg je gewoon hallo als ze je aankijkt. Zorg dat ze zien wie je bent, vriendelijk en niet met schaamte of afgunst of minderwaardigheid. Je hoeft je voor hun niet te verbergen. Neem van mij aan dat je slimmer bent, zelfbewuster, maar ook achterdochtiger dan wellicht nodig is. Jouw houding stoot ze af en dat gaat een eigen leven leiden. Het hoeft niet zo te zijn. Je bent veranderd en dat mag je tonen. Schaam je nergens voor en zorg voor een positieve houding. Dit is ontzettend moeilijk maar als je eenmaal merkt dat het werkt, zul je merken dat de spanning verminderd en je er niet meer zo mee bezig bent. Het gaat tenslotte om je kind en zijn welzijn. Met een open houding zullen moeders minder moeilijk doen als hun kind met jouw kind wil spelen. Ga geen strijd aan. Dat win je niet en kost energie en gaat gepaard met teleurstellingen. Suc6 liefs Inge

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Inge,
      Misschien kan ik inderdaad nog wat veranderen aan mijn houding. Ik kreeg die tip ook nog van iemand anders. Ik zal eens proberen een praatje aan te knopen met iemand en kijken hoe dat loopt. Het is trouwens niet zo dat niemand van de klasgenootjes bij ons mag komen spelen. Dat ging maar om 1 klasgenootje van de oudste. Maar bedankt voor je tip! Ik kan er zeker wat mee.

      Groetjes, Eliane

      Verwijderen