Als kind gingen we vroeger op zondag heel vaak Chinees halen. Altijd bij dezelfde Chinees en vrijwel altijd hetzelfde menu: Minirijsttafel met babi pangang, babi ketjap, fu yong hai en nasi, aangevuld met kroepoek. Als ik aan die zondagavonden met Chinees denk dan zijn die herinneringen onlosmakelijk verbonden met Studio Sport. Na de maaltijd nestelde mijn vader zich om 7 uur op de bank bewapend met de afstandbediening en ging hij op zijn gemak de samenvattingen van alle voetbalwedstrijden uit de eredivisie zitten, of beter gezegd liggen, kijken. Wee degene die de uitslagen van de eerder gespeelde wedstrijden van die dag verklapte! Nu, zo’n 15 tot 20 jaar later, denk ik bij de begintune van Studio Sport nog steeds aan Chinees… Op een gegeven moment kwam de Chinees een beetje mijn neus uit dus tegenwoordig eet ik het niet zo vaak meer.
Gisteren was ik samen met mijn zusje bij mijn ouders. Tegenwoordig heeft mijn vader Eredivisie Live dus toen we ’s middags binnenkwamen lag mijn vader buiten, genesteld in een ligstoel en uiteraard bewapend met afstandbediening naar voetbal te kijken. Aan zijn menukeuze van de zondag is echter niet zoveel veranderd. Chinees moest het zijn en nog steeds bij dezelfde Chinees als 20 jaar geleden, hoewel mijn ouders inmiddels aan de andere kant van de stad wonen. Mijn zusje en mijn vader hebben een uur zitten discussiëren aangezien mijn zusje weinig zin had in Chinees. Als argument had ze dat Chinees typisch eten was voor de winter… Ik had dat eigenlijk nog nooit geassocieerd met de winter, maar misschien moet ik haar achteraf toch maar gelijk geven… Studio Sport associeer ik namelijk ook met de winter en… Chinees! Mijn zusje heeft de discussie niet gewonnen dus even later waren we op weg (nadat mijn vader gebeld had om de bestelling door te geven) naar de Chinees aan de andere kant van de stad. “Ik bestel er mooi een zakje frites bij… voor de kinderen.”, zei mijn zusje. Met kinderen bedoelde ze niet alleen mijn kinderen maar uiteraard ook zichzelf.
Het was druk bij de Chinees zoals altijd op zondag. Normaal gesproken kunnen we altijd zo weer weg aangezien we telefonisch de bestelling doorgeven maar vanwege de frites moesten we toch nog even wachten. In die tijd hebben mijn zusje en ik ons zitten verbazen om de hebberigheid van de mens… Een man van een jaar of 70 die bij binnenkomst meteen een sprintje trok naar de bak met kroepoek alsof zijn leven daar van afhing en iedereen die volgens hem in de weg stond gewoon opzij duwde… Even voor de beeldvorming, er stond een hele grote bak met genoeg kroepoek voor een heel weeshuis… Zijn vrouw riep nog: “Oh, ben je weer aan het snoepen!” , waarbij ik mijn zusje in de oren fluisterde: “Dat is nou echt een typisch voorbeeld van een ouwe snoeperd.” Bij het afroepen van een bestelling stonden er gelijk zes mensen bij de balie, ruziemakend voor wie de bestelling nu eigenlijk bedoeld was… Geduld is een hele schone zaak toch? Deed me een beetje denken aan de vakanties in all inclusive hotels waarbij mensen ook meteen op het eten af vliegen alsof ze al dagen niets gegeten hebben, bang om iets tekort te komen terwijl er meer dan genoeg is voor iedereen. Terug naar mijn ouders zat ik, terwijl het behoorlijk warm was buiten, klem tussen de hete babi pangang, babi ketchap, fu yong hai en dit keer aangevuld met frites en een loempia voor mezelf.
Chinees op zondagavond net als vroeger… Studio Sport stond aan op de achtergrond, sommige dingen veranderen nooit…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten