Kinderen van moeder aarde

Als kind las ik al veel. Die verslaving is eigenlijk al begonnen toen ik leerde lezen in groep 3 en het is nooit meer over gegaan. Ik kon, en kan nog steeds, mezelf urenlang afzonderen en een boek lezen. Sinds ik in het bezit ben van een iPad, vind ik het lezen een stuk makkelijker geworden. Geen gesjouw met boeken meer en alles in mijn bibliotheek bij de hand. Toch heeft een echt boek, dat je kan vasthouden en bladzijde voor bladzijde moet omslaan toch nog wel zijn charmes. Zo kwam ik laatst op zolder de trilogie ‘Kinderen van moeder aarde’ van Thea Beckman tegen. Ik nam de boeken mee naar beneden en begon te lezen.

Thea Beckman is mijn kindertijd één van mijn favoriete schrijvers geweest. Ik was gek op haar historische romans.  ‘Kruistocht in spijkerbroek’, ‘Hasse Simonsdochter’ en ‘Saartje Tadema’ bijvoorbeeld, spelen zich in het verleden af. Maar ‘Kinderen van moeder aarde’ speelt zich juist in de toekomst af.

De wereld is helemaal verwoest na de derde wereldoorlog. Door sterke atoombommen en kernwapens heeft de aarde een flinke opdonder gekregen en is gekanteld. Daardoor zijn de polen en de evenaar helemaal anders komen te liggen. Een handjevol mensen weet te overleven. Groenland, eerder nog bedolven onder een grote laag ijs, begint te smelten en krijgt een heerlijk klimaat. De mensen die hebben te weten overleven geven Groen land een nieuwe naam: Thule en bouwen een hele nieuwe samenleving op. Vrouwen nemen daar een belangrijke plaats in. Aan het hoofd staat de Konega (een vrouw) bijgestaan door de vrouwenraad. Wapens zijn verboden, de natuur is heilig. Het is een samenleving waar in harmonie wordt samen geleefd en iedereen die ‘anders’ is gewoon wordt geaccepteerd, zolang je jezelf maar aan de wetten houdt.

Als kind, al haarfijn aanvoelend dat ik anders was dan anderen, verloor ik mezelf helemaal in deze boeken. Wat zou ik toch graag in zo’n samenleving geleefd hebben. Door te lezen probeerde ik te ontsnappen naar deze wereld. Nu ik jaren later deze boeken heb herlezen, weet ik precies weer hoe ik mij als kind ook alweer voelde. Nu weet ik dat zo’n samenleving slechts een ideaalbeeld is en nooit te verwezenlijken, maar toch droom ik wel eens over zo’n wereld. Het zou een ideale samenleving zijn voor mensen met autisme, een samenleving waar eerlijkheid hoog in het vaandel staat en waarbij iedereen in zijn waarde wordt gelaten. Ook voor mensen met andere psychiatrische problematiek ideaal. We zouden niet eens opvallen omdat iedereen met zijn of haar eigenaardigheden gewoon geaccepteerd zou worden.

Een droom ja, maar al zou iedereen maar iets van deze samenleving in zich hebben, dan zou de wereld er toch een stuk beter uit zien. Een wereld waarin mensen die een beetje ‘anders’ zijn ook in de regering kunnen zitten. Ideaalbeeld? Nee, maar wel een teken dat ook wij het in deze samenleving heel ver kunnen schoppen.