Discussie...

Afgelopen weekend gooide Jet Bussemaker de knuppel in het hoenderhok door te zeggen dat teveel vrouwen teren op hun man. Vrouwen zouden voor hun eigen inkomen moeten kunnen zorgen, want mocht de man ooit eens wegvallen…  Met name hoogopgeleide vrouwen zouden aan het werk moeten, in plaats van thuis voor hun kroost te zorgen, want ze hebben door hun opleiding de staat al een hoop geld gekost en dat moet terugverdiend worden.

Ik heb de discussie die hierdoor afgelopen week ontstond gevolgd met een zucht. Soms heb je namelijk geen keuze dan thuis te zijn en voor de kinderen te zorgen. Tien jaar geleden volgde ik nog een hoge opleiding, maar ik wist niet dat ik een aantal jaren later honderd procent zou worden afgekeurd, met terugwerkende kracht vanaf het moment dat ik met deze studie bezig was.  Als het GGZ systeem met al die hoogopgeleide mensen iets beter gewerkt gehad, en ik tien jaar eerder de diagnose Asperger had gekregen, had ik waarschijnlijk niet eens met deze studie begonnen en had dat de overheid een hoop geld gescheeld. Niet alleen de overheid, maar mijzelf ook. Want ik ben nu degene die met een torenhoge studieschuld zit.

Dus ik ben nu inderdaad thuis en zorg voor de kinderen. Ik zie dat eigenlijk als een soort cadeau. Mijn kinderen hebben mij in het verleden al zo vaak moeten missen en daardoor ben ik nu extra blij dat ik ze nu wel kan geven wat ze nodig hebben.  Door mijn verleden heb ik wel het idee dat ik mezelf telkens moet bewijzen, vooral tegenover hulpverleners. Er komen hier zoveel hulpverleners over de vloer dat ik daar zowat een dagtaak aan heb. Iedereen ziet dat het goed gaat met me, maar er zijn er een paar die het niet kunnen nalaten om mij telkens te wijzen op mijn fouten. Mijn inziens is dat omdat ik een etiket heb en daardoor alleen te kijken naar mijn beperkingen. Er zijn natuurlijk altijd dingen die beter kunnen, maar ik denk dat die er in elk gezin wel zullen zijn. Het perfecte gezin bestaat niet. Ik heb er een hekel aan als er op alle slakken zout gelegd wordt.

Ook een belangrijk punt: regie hebben over je eigen leven. Ik denk dat iedereen dat wel belangrijk vindt. Ik wil mijn eigen keuzes kunnen maken, en als ik dan een keer een fout maak wil ik kunnen leren van mijn eigen fouten.  Met zoveel hulpverleners is het moeilijk om nog de regie over je eigen leven te hebben. Iedereen heeft een mening en soms heeft de ene hulpverlener een andere mening dan de andere hulpverlener, wat het voor mij des te verwarrender maakt.  Daarbij ken ik mijzelf en mijn kinderen het best en ben heel goed in staat om te zien wat ze nodig hebben.  Ik denk wel eens, blijf allemaal maar weg dan heb ik tenminste rust en nog meer tijd voor mijn kinderen en mijn man.

Om nog even terug te komen op de discussie van Bussemaker… Ik vind dat elke moeder zelf moet weten of ze gaat werken of thuis blijft bij de kinderen. Ik heb zelf niet de keuze gemaakt, dat hebben de omstandigheden en mijn autisme voor mij gedaan. Toch ben ik blij dat ik op dit moment thuis ben bij mijn kinderen. Ik ben blij als het over een paar weken zomervakantie is. Ik geniet ervan en dat is toch wel eens anders geweest.  Ik denk dat ik tegelijkertijd mezelf maar eens vrijaf geef door te zeggen dat de hulpverlening zes weken lang niet aan mijn deur hoeft te komen. Lekker rustig!