zaterdag 18 januari 2014

Ervaringsdeskundige

Het is zaterdagochtend, bijna elf uur. Het is rustig op de afdeling. Het ontbijt is niet stipt om half negen, maar je kan in de loop van de ochtend gewoon een boterham maken. Ik zit met een paar mensen aan tafel. Een meisje dat op haar telefoon een aflevering van GTST terug aan het kijken is, een verpleegkundige die de puzzel uit de zaterdagkrant aan het maken is en een vrouw die aan het ontbijten is maar tegelijkertijd haar ingenieuze businessplan in elkaar zet.

Ik zit graag met mensen aan tafel. Hoewel ik in de huiskamer meer prikkels binnenkrijg dan alleen 
in mijn kamer, wil ik graag mensen om mij heen hebben. Dat leidt mij af van mijn eigen problemen en ik vind het interessant om te horen wat er in het hoofd van een ander omgaat. Niet dat het altijd ter sprake komt, maar toch nog regelmatig want je zit hier toch niet voor niets.

Ik roep eigenlijk al jaren dat ik ervaringsdeskundige wil worden. Mijn ambulant behandelaar opperde dat ook nog een paar maanden geleden. En nu ik ben opgenomen, krijg ik dat van alle kanten terug te horen. Een verpleegkundige was een paar dagen geleden heel blij dat ik iets wat zij wilde vertellen, kon verwoorden naar de groep. Wat haar niet lukte, lukte mij wel. Er werd naar mij geluisterd. Nu ben ik in wezen al ervaringsdeskundige door mijn ervaringen te delen door middel van mijn weblog, maar ik merk dat ik het contact met cliënten toch heel erg leuk vind. Ook al ben ik zelf cliënt, of misschien juist wel doordat ik zelf ook cliënt ben. Ik denk dat daar juist mijn kracht ligt.

Ze zeggen wel eens dat mensen met autisme geen empathie kunnen tonen. Ik bestrijd dat altijd. Mensen met autisme hebben wel degelijk empathisch vermogen. Ze weten alleen niet altijd hoe ze dat in kunnen zetten. Ik heb dat de afgelopen jaren wel geleerd, met vallen en opstaan. Dat, samen met mijn ervaringen in de psychiatrie en mijn eigen achtergrond in de gezondheidszorg maakt dat ik misschien toch wel een goede ervaringsdeskundige zou kunnen worden.

Ik ben nu nog bezig met mijn eigen herstel, maar de psycholoog zei dat ik me alvast kon verdiepen in ervaringsdeskundigheid. Juist omdat ik dan bezig ben met de dingen die wel goed gaan in plaats van wat er niet goed gaat. Elke woensdag is er een inloopmiddag van het FACT team (mijn ambulant behandelteam) dat gerund wordt door ervaringsdeskundigen. Van hen leer ik ook iedere keer wat bij. Een van hen gaat mijn weblog nu ook gebruiken voor haar opleiding, en dat zie ik ook als compliment. En zoals mijn psycholoog zei: "Elk compliment is een cadeautje dat je moet uitpakken." 

Het is inmiddels bijna twaalf uur. Mijn blog is bijna klaar. Ik denk dat de verpleegkundige die hier net aan het puzzelen was, nu zit te rapporteren of whatsappen op kantoor. Ik vraag me namelijk nog steeds af wat de verpleging de hele dag op kantoor doet. Als ervaringsdeskundige zou ik het in ieder geval heel anders aanpakken. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten